khabar

www.facebook.com/groups/194855024016018/permalink/497994730368711/

जगतमान बल दाईको facebook wall बाट साभार गरिएको । 

आप्पालाई चिठ्ठी......

हिजो राती 

भित्ते घडीको धावकले

नौको स्टेशन छुदै थियो,

ठिक त्यही बेला

टिरिङरिङ .....

टिरिङरिङ......

घण्टी आयो,

उठाईदिउँ ?

हात अघि बढ्छ 

नाई, नाई ,

मनभरि खैलाबैला 

ज्वारभाटा उर्लिन थाल्यो,

फेरि

टिरिङरिङ .....

टिरिङरिङ......

आँखा त्यँही थियो

मात्र हेरिरहें...हेरिरहें 

तर उठाउन सकिन

अचेल त्यही नम्बरबाट हो

धेरै सम्झना आउने

र

त्यही नम्बर हो 

मैले धेरै नसम्झन कोशिस गर्नेे पनि,

फोन थियो आप्पाको ।।

.........सरी आप्पा.........

हजुरको फोन उठाईन

आँफै जलेर

सुगर र मुटुको पिडा सहेर

छोराको ज्यादा चिन्ता लिनुहुन्छ हैन ?

आप्पा 

म यहि शहरमा छु

छोराले कत्तै बाटो विरायोकी भन्ने चिन्ता होला, 

नाई,म कहाँ त्यसो गर्न सक्छु र आप्पा ?

मैले बाटो बिराएँ भने

नैतिकतालाई गिराएँ भने

म मेरेको दिन

मलामीको चिन्ता पर्ने छैन आप्पा 

हो, म मरेको दिन

मलामीहरु स्वःस्फुर्त लाग्नेछन् मेरो लासको पछि पछि । 

हजुरको छोरोले

गुन्द्रुक र ढिंडो विर्सेको भए

अष्ट म्हेम्हेको डम्फुको लय भुलेको भए

यो आडम्बरको खोक्रो दुनियाँमा

मेसीनरी हाँसो हाँसिरहेको हुन्थें,

तपाईंको साईलो

सेक्सपियर हुन्थें

तिमाले दोर्जे जगत 

ज्याक्सन हुन्थें ।

खै आप्पा !

यो हावा कता बत्तिएर जान्छ थाहा छैन,

हरेक विहान कौसीमा चारो खोज्दै 

आउने परेवाले 

हजुरमाझ 

मेरो मनोभाव बोकेर आउछ या आउदैन ?

त्यो पनि थाहा छैन ।

घर छोडेदेखी

पहिलो पटक

आज म हजुरलाई एउटा चिठ्ठि लेखिरहेछु.......

.......मेरो आप्पा....

यहाँ त बिनास्वार्थ डेग चल्दैन 

बिनास्वार्थ कोही बोल्दैनन् 

कोही खाँदैनन् 

कोही सुत्दैनन्

कोही दौडिदैनन्

कोहि हाँस्दैनन्

र रुदैनन् पनि ।

यो कस्तो शहर ?

मान्छेको शहर हो भने

धनले पुरेको चुरीफुरी प्रवित्ति

रिस,आवेग

र

घमण्डको बन्दुकले 

फक्रिदै गरेको 

निर्दोष भावनाको हत्या गर्न मिल्दैन,

मान्छे 

मान्छेनै हो भने

त्यो पानीको बोत्तल जस्तो हैन

पिएर फाल्ने,

जुत्ता जस्तो त झन हुदै हैनन् 

फाटे अर्को किन्ने,

त्यसैले म मान्छेभित्र मान्छे खोजिरहेछु,

हो,म मान्छेभित्र मान्छे खोजिरहेछु ।

आप्पा,

हजुरलाई थाहा छनि

म शहरको एउटा कुनामा

अझै यो माईक्रोफोनसंग रम्दैछु भनेर

दशक टेक्नै लागेछ,

कलम र माईक्रोफोनसंग संगत परेको,

यी दश वषन्तहरुमा

मैले मेरा खातिर

हरियाली 

सुन्दर 

पालुवा भरेको

ढकमक्क फुलेको 

कलकलाउँदो

ऋतु मागिन

म मभित्र हामी देख्थें

मेरो एउटा सपनाको घरभित्र हजार अटाउथे

मिसनको हृदयमा हजारौं 

जीवन देख्थें

हो आप्पा,

म मेरै निम्ती बाँचेको भए

संग्रह भुतले प्यार गथ्र्यो

भरिभराउ हुन्थें

थाहा थियो यि सब नाटक हुन्

क्षणिक हुन्

भोग विलास,तृप्ती र सुख हुन्

तर खुसी हैनन् ।

हो,त्यसैले त म लम्किरहें 

उहि रफ्तारमा 

उहि बाटो

उहि मिसनका लागि ।

....आप्पा 

मुक्तिसंग्रामको मोर्चाबाट एउटा खबर.....

धेरै 

धेरै पछि

आज

मिसन पुरा गर्न 

नायिकाको जन्म भएको छ ।

भनुं ?

रहस्यमयी लाग्ला,

भन्नुहोला दोर्जेले समयसंग आत्मसमर्पण गर्दैछ

पक्का 

त्योस्तो त सोच्नुपनि हुन्न मलाई

हैन आप्पा ?

यत्ति सजिलै

दुनियाँ भुलेर

म मभित्रै हराउन कहाँ सक्छु र ?

वेमत्लबी

आफैं गर भन्दै

एक्ला एक्लै दौडिने

मै गर्छु

मै पिउँछुको

अहम्का धनी

आफैंसंग प्रतिस्पर्धा गर्ने

तर कहिल्यै जीत नहुने

यो समयलाई

बदल्ने या 

यहि समयको दाशी बन्ने ?

आप्पा

विश्वास टरेको छैन,

युग जन्माउने मान्छे पनि त थिए

ढुक्क छु

फेरि पनि

जन्मिनेछन् त्यस्ता युगमानवहरु,

जुन दिन मिसन पुरा हुनेछ

त्यो दिन

पर्दापछाडिका पात्रहरुसंगै

मनदेखी मनसम्मको हाँसो बोकेर 

नायिका डोल्मा पनि देखापर्नेछिन्,

लाखौं सवाल्र्टनहरुको माझमा ।

यहि खुसीमा

घरको खोपाभित्रका जोडी परेवा पनि

भुर्ररर्र उड्नेछन्

खुल्ला गगनमा

एक फन्को लाउदै

Related story

7th Music Khabar Musical Award held at Biratnagar

www.facebook.com/groups/194855024016018/permalink/497994730368711/

जगतमान बल दाईको facebook wall बाट साभार गरिएको । 

आप्पालाई चिठ्ठी......

हिजो राती 

भित्ते घडीको धावकले

नौको स्टेशन छुदै थियो,

ठिक त्यही बेला

टिरिङरिङ .....

टिरिङरिङ......

घण्टी आयो,

उठाईदिउँ ?

हात अघि बढ्छ 

नाई, नाई ,

मनभरि खैलाबैला 

ज्वारभाटा उर्लिन थाल्यो,

फेरि

टिरिङरिङ .....

टिरिङरिङ......

आँखा त्यँही थियो

मात्र हेरिरहें...हेरिरहें 

तर उठाउन सकिन

अचेल त्यही नम्बरबाट हो

धेरै सम्झना आउने

र

त्यही नम्बर हो 

मैले धेरै नसम्झन कोशिस गर्नेे पनि,

फोन थियो आप्पाको ।।

.........सरी आप्पा.........

हजुरको फोन उठाईन

आँफै जलेर

सुगर र मुटुको पिडा सहेर

छोराको ज्यादा चिन्ता लिनुहुन्छ हैन ?

आप्पा 

म यहि शहरमा छु

छोराले कत्तै बाटो विरायोकी भन्ने चिन्ता होला, 

नाई,म कहाँ त्यसो गर्न सक्छु र आप्पा ?

मैले बाटो बिराएँ भने

नैतिकतालाई गिराएँ भने

म मेरेको दिन

मलामीको चिन्ता पर्ने छैन आप्पा 

हो, म मरेको दिन

मलामीहरु स्वःस्फुर्त लाग्नेछन् मेरो लासको पछि पछि । 

हजुरको छोरोले

गुन्द्रुक र ढिंडो विर्सेको भए

अष्ट म्हेम्हेको डम्फुको लय भुलेको भए

यो आडम्बरको खोक्रो दुनियाँमा

मेसीनरी हाँसो हाँसिरहेको हुन्थें,

तपाईंको साईलो

सेक्सपियर हुन्थें

तिमाले दोर्जे जगत 

ज्याक्सन हुन्थें ।

खै आप्पा !

यो हावा कता बत्तिएर जान्छ थाहा छैन,

हरेक विहान कौसीमा चारो खोज्दै 

आउने परेवाले 

हजुरमाझ 

मेरो मनोभाव बोकेर आउछ या आउदैन ?

त्यो पनि थाहा छैन ।

घर छोडेदेखी

पहिलो पटक

आज म हजुरलाई एउटा चिठ्ठि लेखिरहेछु.......

.......मेरो आप्पा....

यहाँ त बिनास्वार्थ डेग चल्दैन 

बिनास्वार्थ कोही बोल्दैनन् 

कोही खाँदैनन् 

कोही सुत्दैनन्

कोही दौडिदैनन्

कोहि हाँस्दैनन्

र रुदैनन् पनि ।

यो कस्तो शहर ?

मान्छेको शहर हो भने

धनले पुरेको चुरीफुरी प्रवित्ति

रिस,आवेग

र

घमण्डको बन्दुकले 

फक्रिदै गरेको 

निर्दोष भावनाको हत्या गर्न मिल्दैन,

मान्छे 

मान्छेनै हो भने

त्यो पानीको बोत्तल जस्तो हैन

पिएर फाल्ने,

जुत्ता जस्तो त झन हुदै हैनन् 

फाटे अर्को किन्ने,

त्यसैले म मान्छेभित्र मान्छे खोजिरहेछु,

हो,म मान्छेभित्र मान्छे खोजिरहेछु ।

आप्पा,

हजुरलाई थाहा छनि

म शहरको एउटा कुनामा

अझै यो माईक्रोफोनसंग रम्दैछु भनेर

दशक टेक्नै लागेछ,

कलम र माईक्रोफोनसंग संगत परेको,

यी दश वषन्तहरुमा

मैले मेरा खातिर

हरियाली 

सुन्दर 

पालुवा भरेको

ढकमक्क फुलेको 

कलकलाउँदो

ऋतु मागिन

म मभित्र हामी देख्थें

मेरो एउटा सपनाको घरभित्र हजार अटाउथे

मिसनको हृदयमा हजारौं 

जीवन देख्थें

हो आप्पा,

म मेरै निम्ती बाँचेको भए

संग्रह भुतले प्यार गथ्र्यो

भरिभराउ हुन्थें

थाहा थियो यि सब नाटक हुन्

क्षणिक हुन्

भोग विलास,तृप्ती र सुख हुन्

तर खुसी हैनन् ।

हो,त्यसैले त म लम्किरहें 

उहि रफ्तारमा 

उहि बाटो

उहि मिसनका लागि ।

....आप्पा 

मुक्तिसंग्रामको मोर्चाबाट एउटा खबर.....

धेरै 

धेरै पछि

आज

मिसन पुरा गर्न 

नायिकाको जन्म भएको छ ।

भनुं ?

रहस्यमयी लाग्ला,

भन्नुहोला दोर्जेले समयसंग आत्मसमर्पण गर्दैछ

पक्का 

त्योस्तो त सोच्नुपनि हुन्न मलाई

हैन आप्पा ?

यत्ति सजिलै

दुनियाँ भुलेर

म मभित्रै हराउन कहाँ सक्छु र ?

वेमत्लबी

आफैं गर भन्दै

एक्ला एक्लै दौडिने

मै गर्छु

मै पिउँछुको

अहम्का धनी

आफैंसंग प्रतिस्पर्धा गर्ने

तर कहिल्यै जीत नहुने

यो समयलाई

बदल्ने या 

यहि समयको दाशी बन्ने ?

आप्पा

विश्वास टरेको छैन,

युग जन्माउने मान्छे पनि त थिए

ढुक्क छु

फेरि पनि

जन्मिनेछन् त्यस्ता युगमानवहरु,

जुन दिन मिसन पुरा हुनेछ

त्यो दिन

पर्दापछाडिका पात्रहरुसंगै

मनदेखी मनसम्मको हाँसो बोकेर 

नायिका डोल्मा पनि देखापर्नेछिन्,

लाखौं सवाल्र्टनहरुको माझमा ।

यहि खुसीमा

घरको खोपाभित्रका जोडी परेवा पनि

भुर्ररर्र उड्नेछन्

खुल्ला गगनमा

एक फन्को लाउदै